*

Gdy budzę się 1 sierpnia, nigdy nie wiem, co ze sobą zrobić. Potem cały dzień chodzę niespokojna i nie mogę znaleźć sobie miejsca. Nie, żebym źle się czuła. Nie wiem, co powinnam robić. Aż wybija godzina 17 i wszystkie syreny zaczynają wyć. Polska zaczyna pamiętać.

Nie wiem, co napisać. W tym roku temat rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego jest trochę bardziej napięty, bo wszystkie wielkie słowa i pisemne deklaracje stają się albo wyznaniem nieokiełznanych narodowców, albo nic nie wartych gimbopartiotów. Polska zmienia się z roku na rok i wydaje mi się, że z roku na rok coraz bardziej potrzebna jest jej świadomość, że kiedyś o nią walczono. 

Może tylko tyle- pamiętajmy.

Komentarze

  1. Koci Analityk1 sierpnia 2015 20:33

    Ta pamieć to chyba najważniejsze, co mozemy teraz zrobić. Chociaż jak patrze na te zaniedbane groby Powstańców, to jest mi przykro. Szkoda, że warszawiacy nieszczególnie o nie zadbali (przynajmniej o te, które widziałam dzisiaj w telewizji)
    kotoanalityk.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Klaudia Klaudia2 sierpnia 2015 22:49

      Zaniedbane groby to jedno. Mnie bardziej bulwersuje inny fakt związany z powązkowskim cmentarzem, ale... szkoda gadać. :(

      Usuń
  2. Unknown2 sierpnia 2015 09:59

    niektórzy nie są zrozumieć dlaczego o 17 zaczeły wyć syreny a jak ktoś im mówi o godzinie W to otwierają szeroko oczy i pytają co to.. czasami nie rozumiem co sie dzieje z naszym pokoleniem ale no cóż nie wyuczymy całego pokolenia
    pozdrawiam słoik dżemu - klik!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Klaudia Klaudia2 sierpnia 2015 22:51

      Ja, całe szczęście, nie spotkałam jeszcze osoby, która nie wiedziałaby, dlaczego 1 sierpnia o 17.00 zaczynają wyć syreny, ale zdaję sobie sprawę, że są tacy Polacy. To przykre. Cholernie.

      Usuń
  3. Under2 sierpnia 2015 11:12

    Wczoraj oglądałam polimaty i czytałam przy okazji komentarze pod filmikiem i jak zobaczyłam, że jakiś koleś ma gdzieś to, że kiedyś ktoś walczyła za ojczyznę i napisał coś w stylu "mnie to w sumie wisi czy mówię po polsku czy po niemiecku" i tego typu komentarze to myślałam, że mnie coś trafi. Jak tak można? Jak?

    http://sometimes-my.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. Unknown2 sierpnia 2015 11:32

    Teraz patriotyzm staje się obciachowy. Niestety dawne wartości idą w zapomnienie.
    Poszerzając horyzonty - Klik!

    OdpowiedzUsuń
  5. whatevernowgirl2 sierpnia 2015 14:58

    Dobrze że ktoś porusza takie ważne tematy w internecie! cześć i chwała bohaterom!


    KLIK faimfashion.blogspot.co.uk

    OdpowiedzUsuń
  6. Minnimka2 sierpnia 2015 17:55

    Pamięć... To naprawdę wartościowa rzecz, którą możemy obdarować uczestników powstania, innych walczących. Warto poświęcić choćby kilka minut na wspomnienie ich poświęcenia
    Opowiastki Prawdziwe

    OdpowiedzUsuń
  7. Hilary Young3 sierpnia 2015 08:27

    This is am amazing post<3 thanks for sharing you have an amazing blog. Do you want to support each other's blog by following each other?:) Please let me know if you do so I can follow you right back x

    kisses

    http://www.theclosetelf.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Klaudia Klaudia4 sierpnia 2015 12:41

      Thanks for your comment :) It's so important to me. If you're honest, I'm very, very happy, because you like my post. I followed you on your blog.
      xx

      Usuń
  8. Unknown4 sierpnia 2015 11:09

    Najważniejsza jest pamięć :) Dobrze ze pamiętamy ... I <3 POLSKA
    Obs za obs? (jesli tak prosze napisz mi w kom na blogu)
    Zapraszam & Pozdrwawiam
    piekielneniebo.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

=> Dziękuję za Twoją opinię, jest ona dla mnie bardzo cenna:)
=> Każdy komentarz jest dla mnie bardzo ważny, ale spam od razu usuwam.
=> Jeżeli podoba Ci się mój blog- zaobserwuj, by nie przegapić nowych postów. Nowi obserwatorzy to dla mnie ogromna radość i => motywacja, aby spiąć się i dbać o bloga najlepiej, jak potrafię.
=> Nie bawię się w obserwacje za obserwacje, przykro mi.
=> Podaj tutaj adres swojego bloga, chętnie go odwiedzę :)

Popularne posty z tego bloga

Spełniaj swoje marzenia

Obraz
Na początek prosty przykład- nie rozumiem ludzi, którzy zapisują się na zajęcia z języka francuskiego tylko dlatego, że jest to taki piękny, melodyjny, romantyczny język, którego jedno słowo wyraża więcej niż tysiąc słów,  natchniony przez samego Boga i Bóg wie, jaki jeszcze, lecz są świadomi, że francuska gramatyka wielu wydaje się być bardziej zawikłana niż polska dla obcokrajowca. Przecież dla chcącego nic trudnego, jakoś da sobie radę. W każdym przypadku cenię ambitne plany i nie miałabym nic przeciwko chęci nauki języka obcego, gdyby nie fakt, że zazwyczaj ta nauka kończy się po trzech lekcjach, kiedy nauka kolorów zaczyna przerastać ucznia. Bo francuski jest pięknym językiem, ale też bardzo trudnym, a mało kto zdaje sobie z sprawę z tego, że dla starannej, czarującej francuskiej wymowy trzeba pocierpieć.  Sama uczę się tego języka i nie uważam siebie za osobę, która potrafiłaby się dogadać z przedstawicielem terenów około paryskich, chociaż nie mam większych problemów z jego
Czytaj dalej »

Doręczyciel."Shrek"

Obraz
Wakacje minęły, lecz wspomnienia tych gorących letnich dni zostaną w pamięci aż do kiedy zwiędłe liście przykryje biały puch, a będą one będą grzać zmarznięte, stęsknione za tym czasem serducho. Podczas nich każdy robił to, na co miał ochotę. Dnie upływały na beztroskim przeżywaniu każdej chwili, która miała trwać wiecznie... I za tym jakże poetyckim wstępem przyznam się, że koniec mojego lata spędziłam na oglądaniu " Shreka ". Pewnego wieczoru chciałam przypomnieć sobie jakąś bajkę z dzieciństwa, a gdy pierwszy raz od dawien dawna zobaczyłam ten film, nie skłamię mówiąc, że po raz kolejny odkryłam go na nowo i na nowo się w nim zakochałam (ale potraktujmy to z przymrużeniem oka). Ogromna, zielona kreatura, siejąca postrach w połowie królestwa, którego spora część społeczeństwa to magiczne stwory, mieszka na odludziu. Od lat stara się odciąć od świata, bo, jak tłumaczy, jest ogrem. Myje się błotem, chodzi w jednym ubraniu przez wiele lat, zajada się upolowanymi w lesie s
Czytaj dalej »

Dawno mnie tu nie było

Obraz
Dawno mnie tu nie było. Początkowo na blogowanie brakowało mi czasu, a potem zapomniałam już, jak wygląda prowadzenie bloga i nic mnie nie zachęcało do pisania. Czas jednak płynął, pojawiały się nowe sprawy i myśli, którymi chciałam się podzielić. Czasem coś napisałam. Zmuszałam się, żeby wystukać na klawiaturze kilka liter, chociaż dokładnie nie wiedziałam, co chcę przekazać. Oprócz jednego kluczowego zdania nie wiedziałam, jakich wyrazów użyć. Co powiedzieć. Nie płynęłam po bezkresnym oceanie słów na stabilnej tratwie myśli tak jak zazwyczaj to robię. I to był błąd. Od początku wiedziałam, że teksty, do których się zmuszałam są niejasne i zawikłane, a przy tym bez wartości. Nie takie, jakie chciałam, żeby były. Dzisiaj je usunęłam. Nie chcę, żeby był to post w stylu "wielki powrót" lub "nowy rok- nowa ja". Nie zakończyłam żadnego etapu ani żadnego nie zaczęłam. Zatęskniłam po prostu za wypisaniem się, wylaniem potoku słów na jakiś mniej lub bardziej błahy temat
Czytaj dalej »