Wspomnienie przyszłego dnia

Dzisiaj pierwszy raz od dwóch miesięcy jechałam do mojej szkoły. Na przystanku podchmielona para- niezbyt okrzesana kobieta i mężczyzna na wózku, obydwoje po przejściach, z bliznami na całym ciele i tanimi tatuażami, które choć mimo głębokiego przekazu, który miały nieść, nigdy dobrze nie wyglądają, ubrani w brudne, znoszone dresy sprzed dwudziestu lat- zaproponowali mi adopcję szczeniaka labradora, Kuby, spokojnie leżącego na kolanach jego dotychczasowego pana. Podziękowałam. Gdy starsza pani, która siedziała obok, zwróciła parze uwagę, kiedy ci zaczęli pić alkohol, również podziękowałam za udział w akcji uczenia kultury i zapoznania z prawem. Życie jest mi jeszcze miłe. Dojechałam cała do miasta, gdzie przesiadam się w inny autobus, wybrałam inny niż ten, którym mam w zwyczaju jeździć. Na placu jednak wsiadłam w 58, bo tam nie mam już wyboru. Przyjechał zapchany jak nigdy.

Ciężko było mi z niego wyjść, ciężej niż zazwyczaj. Tym bardziej, że nie miałam ochoty oglądać szkoły, do której od przyszłego tygodnia będę chodzić codziennie. Obudził się we mnie uczniowski leń, nienawidzący miejsca zabierającego mu cenny czas. Gdyby tylko przestrzeń mogła posiąść minuty. Ale szłam, bo tak trzeba. Szłam na próbę spektaklu, który razem z kilkoma znajomymi z klasy i z amatorskim teatrem wystawimy drugi raz. Takie próby nie są aż tak męczące i dołujące jak wtedy, kiedy pracujemy nad czymś nowym, lecz mimo wszystko czuję się na nich źle. Teatr nie jest dla mnie. 

Aż przeszłam przez pasy. Zauważyłam, jak wiele się zmieniło przez te dwa miesiące. Nie ma już warzywniaka, teraz zawieszono nowe szyldy, a zza witryny widać zupełnie inne wnętrze. Budynek, w którym była filia biblioteki miejskiej i w którego oknach od stycznia wisiała kartka ze smutną wiadomością, że przeniesiono siedzibę wypożyczalni, tym razem rzeczywiście przechodzi remont. Na przystanku nieco inny rozkład jazdy, wakacyjny. Za rok nie zobaczę tego miejsca w takim stanie. Za rok o tej porze mnie tu nie będzie, a za dwa lata, pewnie będę poznawać zupełnie nowe okolice.

Mijałam te same obdrapane stuletnie kamienice, szłam tym samym co zawsze wybitym chodnikiem. Widziałam staruszków takich jak wszędzie, którzy mogliby mieszkać w tym mieszkaniu albo tym wyżej. Każdy, kto tędy przechodzi, czuje też atmosferę miejskiego londynku, osiedla przesiedlonych w te okolice w latach 50' Romów. Podobno jest tu dosyć niebezpiecznie, ale melancholijne koty takie jak wszędzie, śledzące każdy ruch na ulicy pilnują porządku. Przez jakiś czas tak będzie wyglądać mój każdy ranek. Droga tym chodnikiem.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam moją szkołę, wiedziałam, że to tutaj chcę się uczyć. Coś magnetycznego ma w sobie ta okolica, w której historia miesza się z dzisiejszą rzeczywistością. Niby to miejsce na mapie, do którego trudno się dostać, a z którego wszędzie jest blisko. Przepiękny kanał, który widzimy z każdego okna, gdy mamy zajęcia po tylnej stronie budynku. Otaczające szkołę stare, zniszczone kamienice. Drzewa rosnące przed wejściem, z których jeszcze ani razu nie spadł na mnie żaden liść. I sam budynek szkoły- stary, z historią i duszą, dzięki którym czuję się w niej dobrze. Chociaż zazwyczaj brakuje nam ławek na korytarzach, ściany są utrzymane w nieco szpitalnej konwencji sprzed trzydziestu lat, wiszące plakaty reklamują serwisy internetowe modne pięć lat temu, a sale są za małe dla trzydziestu kilku osób, mnie się ona podoba i nie do końca potrafię to wyrazić. Świadomość, że spędzę w tym budynku jeszcze dwa lata, jest magiczna, bo nie czuję się w niej jak jedyna, tylko jak jedna z wielu historii, które miały tu miejsce.

Od tego, jak widzimy szkołę zależy też, z jakimi ludźmi mamy w niej do czynienia. Nie zawsze jest idealnie, niektórych nie lubię, a niektórych bardzo cenię i uczę się od nich, ale przecież tak jest w każdym miejscu, w każdej sytuacji, w każdym okresie. Spotkałam tutaj ludzi, z którymi lubię rozmawiać, śmiać się, marudzić, trudzić się, stresować, uczyć i na tym chyba najbardziej mi zależało, bo tak wyobrażałam sobie liceum. Każda szkoła ma jakąś skazę, ale ja wybrałam tę, która ma, dla mnie, najmniejszą. Wiem, że będę mieć z tego miejsca miłe wspomnienia.

Nie wiem, czy ten post ma jakiekolwiek znaczenie, ale gdy znalazłam się dzisiaj w mojej szkole, stwierdziłam, że muszę coś o niej napisać. Naprawdę ją lubię, chociaż chyba nikt z mojego otoczenia nie podziela mojego zdania. Doszłam do wniosku, że wybór odpowiedniej dla siebie szkoły jest warunkiem spokoju w kwestii nastoletniego życia, a spokój jest potrzebny do szczęścia, dlatego chcę Wam go życzyć w nowym roku szkolnym. To była kolejna notka z serii "jak przetrwać szkolną wojnę" z, pewnie wydającą się nie do zrealizowania radą- lubić swoją szkołę.