Piękno w pianie

Poznaję nową osobę. Pewnie przez kilka lat będę często ją widywać, parę razy porozmawiam z nią o pogodzie czy nowym hicie w radiu, spotkamy się na kilku imprezach u naszych wspólnych znajomych, a potem spalę za sobą most, na którym stała. Ostatnio spostrzegłam, że mam do tego tendencje i nie wiem, czy to dobrze. Patrzę na nią pierwszy raz i od razu coś mi nie pasuje. Może to ten jej nos? Brwi też ma takie... inne. Nie podoba mi się jej ciemnoszara bluzka, taka smutna. Najważniejsze jednak, że ta osoba ma ładne oczy. "Chociaż to."

Spotykam tę osobę dosyć często. Dużo rozmawiamy i coraz częściej razem śmiejemy się. Osoba ta ma zdanie na każdy temat. Zawsze wie, co powiedzieć i jeszcze ani razu nie zdarzyło się, bym chciała odpowiedzieć jej tylko nieme "aha". Dowiedziałam się, że ma ogromnego, jasnego kota, który lubi, gdy głaszcze się go po brzuchu i chociaż nie lubię tych melancholijnych stworzeń, mogę słuchać długich wywodów na temat kocich przygód, bo ta osoba opowiada o nich, jakby czytała książkę. Gdy była mała, wpadła do stawu rybnego i do tej pory nie znosi zapachu karpi. Lubi tulipany i kolor zielony. Nigdy w życiu nie skoczyłaby ze spadochronem. Chce zwiedzić Indie i Paryż. Nienawidzi fizyki i nie jest w stanie zrozumieć, po co szarym ludziom wiedza z budowy atomu wodoru.

Z każdą kolejną rozmową odkrywam tę osobę na nowo. Poza tym, że jest ciekawa i miło spędzam z nią czas, zaczynam się jej przyglądać jak krytyk teatralny. Jej nos się nie zmienił, ale przecież po co go zmieniać, skoro pasuje do jej uporu? A takie a nie inne brwi są wynikiem spędzania czasu na czytaniu książek niż przebywania długich godzin w łazience, i to jest fajne. Każda niedoskonałość, każda indywidualna cecha zaczyna nabierać nowy kształt, który wpasowuje się w tą osobę. Bo przecież to ona. Człowiek, który ma swoją historię, swoje zdanie, swoją przyszłość. Zyskuje blizny, gdy przeżywa coś ekscytującego, piegi, jeżeli korzysta z lata, dodatkowe kilogramy, kiedy co wieczór idzie z przyjaciółmi na pizzę. Jest po prostu człowiekiem i jej każda ułomność jest ludzka. A to jest piękne. 

Mówi się, że piękno jest względne, a także ulotne. Ale przecież każdy jest piękny na swój sposób, bo każdy jest sobą. Z czasem przyzwyczajam się do każdej plamki i zaczynam ją szanować. Rozumieć jej historię, niczym odnalezionego antycznego odłamka ostragonu, którego należy szanować. Wszystko jest do zaakceptowania, bo wszystko jest ludzkie.

Poza niemyciem się i niezdrowymi zachowaniami. Myć się trzeba bez względu na wszystko.