Problemy singielki

Jak wiele dziewcząt, które z zapartym tchem wpatrują się w jakieś złociste męskie włosy szuka pocieszenia i zapewnienia u innych kobiet, że ten wyśniony także do nich wzdycha? Jak wielu chłopców nie śpi po nocach, myśląc co zrobić, by ta na niego spojrzała choć na moment? Uczucia tych młodych istot wydają się być tak wielkie, że  nie są w stanie zmieścić się w jednym człowieku, dlatego zakochani znajdują powierników, którzy cierpliwością w słuchaniu długich poematów o wspaniałości tej jedynej lub tego jedynego mają ulżyć w niesieniu tego ciężaru. A gdy jeszcze pojawiają się jakieś problemy!... Pierwsze miłości są urocze, ale strasznie nieporadne. 

Wiele razy proszono mnie o pomoc w tych kwestiach i czasami próbowałam jakoś mądrze odpowiedzieć, ale czasami się poddawałam i mówiłam tylko "przepraszam, ale znajdź sobie kogoś odpowiedniejszego do rozmów na ten temat". Tak właściwie, to nic nie wiem o głębokich uczuciach i budowaniu związków. Jestem stałą członkinią wielu amatorskich klubów "samotnych, ale szczęśliwych, bo się da", które masowo tworzą się w okresie powstania nowej pary wśród znajomych czy około walentynkowym i które trwają tylko podczas jednej przerwy, ale tak całkiem szczerze, raczej nie przeszkadza mi to. Zawsze, gdy słyszę pytania zakochanych, co zrobić, nie boję się na nie odpowiadać, lecz zastanawiam się, czy mam do tego prawo. 

Mogę przecież tylko domyślać się, co czuje zakochana, której właśnie pęka serce, ale nie zrozumiem do końca jej uczuć. Skoro nawet nie wiem, co chciałaby ona usłyszeć, żeby ją pocieszyć, jak mogę powiedzieć jej, co jest w stanie zrobić? Mogę też uważać, że coś pomoże parze zbudować bliską relację, a naprawdę może to odepchnąć ją od siebie.  Żeby komuś pomóc, trzeba znać tę osobę, bo każdemu pomaga się inaczej, a ja nie znam  tak dobrze jej wybranka jak ona sama. W końcu, jeżeli się na czymś nie znam, nie powinnam się wypowiadać, bo mogę tylko narobić bigosu. 

Argumenty za? Czasami nastoletnie miłostki przypominają jakiś plakat propagandowy albo poligon doświadczalny. Ukochany bądź ukochana nie są traktowani poważnie, ale jako słodki dodatek do uroczych zdjęć na facebooka, których zazdroszczą znajomi albo mają spełniać rolę turbo romantycznego kochanka niczym w XXI-wiecznej wersji "Romea i Julii", bo trzeba zobaczyć, czy taki scenariusz działa. Jedne są nie do zaakceptowania, a nadmiar drugich powoduje mdłości. Zakochani czasami zapominają, że druga osoba też jest człowiekiem i może mieć zły dzień, nie rozumieć matematyki, nie lubić brukselki czy pomidora oraz też musi spać. Wtedy karetki nie wzywa się po pomoc w miłosnych tarapatach, ale po potwierdzenie, że misio pysio też ma potrzeby, tak jak każdy człowiek. Problem z relacji przenosi się na płaszczyznę uznania człowieczeństwa, a w takim kłopocie może przecież pomóc każdy.

Zazwyczaj staram się rozumieć, o co chodzi zakochanym, ale nie zawsze im pomagam. Gdy już to robię, to zastanawiam się, czy robię to dobrze, a gdy tego nie robię, żałuję, że nie mogłam pomóc. I kto tu naprawdę ma problem? :)