Spełniaj swoje marzenia

Na początek prosty przykład- nie rozumiem ludzi, którzy zapisują się na zajęcia z języka francuskiego tylko dlatego, że jest to taki piękny, melodyjny, romantyczny język, którego jedno słowo wyraża więcej niż tysiąc słów,  natchniony przez samego Boga i Bóg wie, jaki jeszcze, lecz są świadomi, że francuska gramatyka wielu wydaje się być bardziej zawikłana niż polska dla obcokrajowca. Przecież dla chcącego nic trudnego, jakoś da sobie radę. W każdym przypadku cenię ambitne plany i nie miałabym nic przeciwko chęci nauki języka obcego, gdyby nie fakt, że zazwyczaj ta nauka kończy się po trzech lekcjach, kiedy nauka kolorów zaczyna przerastać ucznia. Bo francuski jest pięknym językiem, ale też bardzo trudnym, a mało kto zdaje sobie z sprawę z tego, że dla starannej, czarującej francuskiej wymowy trzeba pocierpieć. 

Sama uczę się tego języka i nie uważam siebie za osobę, która potrafiłaby się dogadać z przedstawicielem terenów około paryskich, chociaż nie mam większych problemów z jego poznawaniem. Wiem, że francuski jest trudny. Sama wymowa charakterystycznego gardłowego "r" to sztuka, którą niewielu potrafi okiełznać. A to podstawa mówienia. Samo zaprzeczenie zdania, do tego z zastosowaniem zaimka zastępującego dopełnienie po polsku to prosta sprawa, a w języku Napoleona to wyższa szkoła jazdy. A przecież to podstawa gramatyki. Samo przeczytanie zdania długiego na trzydzieści znaków tak, by brzmiało jak dwa słowa w naszym języku, tak szybko, płynnie i pewnie zajmuje kilkadziesiąt minut próbowania go wymówić. A to podstawa czytania. 

Nie chodzi tu o język, ten czy jakiś inny. Chodzi o to, jak szybko ludzie się poddają. 

Najpierw obierają sobie jakiś cel. Może to mała rzecz, jedno z miliardów marzeń, do którego spełnienia potrzeba niewiele, a może plan zmieniający życie, nad którym pracowało się przez lata, który jest starannie przemyślany, konkretny, jasny i daje gwarancję, że się powiedzie. Wystarczy trochę poczekać i poświęcić trochę czasu na pracę.  Marzenia- tak, ale poświęcenie- już nie. Gdy okazuje się, że trzeba zadziałać, odruchowo motywacja wkłada te same buty, w których przyszła i tak samo szybko wybiega z człowieka, jak szybko do niego przybiegła. Potem następują chwile grozy i łez, bo świat traci sens, skoro nic nie dzieje się samo.

A gdyby tak zabrać motywacji te buty, w których przyszła, by już nie odeszła? Znaleźć jakiś punkt zaczepienia, coś, co nie pozwoli odpuścić? 

A gdyby tak raz zrobić coś dla marzeń zamiast czekać, aż marzenia zrobią coś dla mnie? Gdyby je spełnić, nie czekać, zanim się spełni?

A gdyby tak w końcu zauważyć, że mogę spełnić każde z nich? Czy jeżeli jestem w stanie zrobić dla siebie coś, o czym śnię, to dlaczego nie mógłbym zrobić czegoś większego?

A gdyby tak zauważyć, że moje życie zależy ode mnie, nie od losu?

Świat nie chce dla mnie źle, chociaż czasami powinien. Los też raczej przychylnie na mnie patrzy, skoro jeszcze chodzę po tej ziemi. Dostałam od nich trochę życia i miejsce dla siebie, lecz nic więcej. Żadnego planu, żadnych wskazówek i żadnych ograniczeń. Mam żyć, tak, jak chcę, więc jestem za siebie odpowiedzialna. Ode mnie zależy, gdzie się znajdę i co osiągnę. Czasami trzeba będzie zawalczyć i poleje się trochę krwi. Czasami trzeba będzie zrezygnować z chwilowych przyjemności, ale to przecież tylko chwila, jeden nieznaczący moment. Więc Ty też się nie poddawaj, gdy do czegoś dążysz, a jeżeli się poddajesz, to nie marudź, że nic Ci nie wychodzi. Może komuś, kto stoi obok i właśnie walczy o swoją przyszłość to przeszkadza.